فلسفه بافی

بچه تر که بودم دوست داشتم آیندم رو ببینم، دوست داشتم بدونم چه اتفاقاتی می افته، واقعا هم خیلی کارهای عجیب غریب میکردم، یه مدت که خیلی تنهایی میکشیدم و دائما سعی میکردم مثل این عرفا و . حالت های مختلف رو امتحان کنم و مثلا ریاضت بکشم. یک روز صبح مامانم مثل همیشه بیدارم کرد که برم مدرسه و من دوباره چشمام رفت روی هم توی حالت خواب و بیدار بودم و همش توی فکر مدرسه بودم که امتحان داریم و نخوندم. هیچ وقت اون لحظه رو فراموش نمیکنم ، تصویر گنگ و مبهمی از اتفاقات توی مدرسه در صدم ثانیه از جلوی چشمم رد شد. یهو از خواب پریدم. رفتم مدرسه. بچه ها همش درگیر امتحان جغرافی و هندسه و تمرین های فیزیک بودن که برگشتم گفتم . جغرافی امتحان نمیگیره، دبیر هندسه نمیاد، و فیزیک درس میده، تمرین حل نمیکنه. دقیقا همون اتفاقات با همون تصاویری که هنوز یادمشون هست ، اتفاق افتادن. بعد دیگه انگار به چیزی که خواسته بودم رسیدم و دیگه هیچ وقت اون اتفاق تکرار نشد. دقیقا یادمه یکبار انگار روحم از بدنم جدا شده بود و توی اتاق و خونه میگشت و میرفت بالای سر بقیه،،، یکم عجیبِ و کسی باور نمیکنه این اتفاقات رو.هنوز یادم هست اون اتفاقات رو. خلاصه نوجوانی مسخره ای داشتم . عاشق فلسفه و فلسفه بافی بودم و تمام کودکی و نوجوانیم این مدلی گذشت. البته ناگفته نماند که جوانی خیلی مسخره و بیهوده رو پشت سر گذاشتم. همش بطالت بود.

امروز داشتم به حال و روز الانم فکر میکردم که اگه من توی نوجوانیم میتونستم این آیندم رو ببینم چه حالی بهم دست میداد؟ وحشت نمیکردم؟ آیا میتونستم تغییرش بدم. راستش رو بخوای ته دلم میلرزه ، .

آیا اگه میتونستم ببینمش، میشد تغییرش داد؟ خیلی پیچیده است، تغییراتی که بوجود میان در رستای تحقق آینده معلوم هست ؟ .