ما در این بازی همه بازیگریم.

زندگی کردن مثل بازی میمونه، هر کسی یک نقشی داره،

 بچگی هام وقتایی که با بزرگتر از خودم همبازی میشدم همیشه نخودی بودم و از این بابت همیشه به شدت عصبانی میشدم، اصلا بازی نمیکردم گاهی. زمانی که نخودی میشدم، چون عضو اصلی نبودم، از برنده شدن کیف نمیکردم. نمیفهمیدم جزء برنده هام یا بازنده ها.

زندگی هم عین بازی میمونه، منتها میدانش بزرگتر شده، افراد هر کی یک نقش رو پذیرفته.

#فاطمه نبشت: بعضی اوقات بود می اومدم یک خط بنویسم اونقدر درگیری ها و پارازیت های ذهنم زیاد بود که نمیشد. ولی وقتی میتونم از هر چی که تو ذهنم هست بنویسم لذت میبرم. هنوزم اینجا رو به اینستاگرام ترجیح میدم. ^_^