منو نشخوارهای ذهنیم

یه تصمیم گرفتم امیدوارم مثل همه برنامه هایی که این چند سال ریختم و هیچ کدوم رو به پایان نرسوندم نشه. و نتیجه بده برام.

خیلی برام سخت بود اعتراف ، اعتراف به همون خط بالا . که اراده ضعیفی دارم. ولی یکجایی باید با ضعف هام روبرو بشم و قبولشون کنم اینجام که کسی نیست جز خودم.

یک عالمه ترس دارم که باید باهاشون روبرو بشم. مثلا اگه شروع کنم و نشه همه میگن " تو همیشه همینطوری" درستِ حرف دیگران مهم نیست ، هیچ وقتم مهم نبوده ولی آدم پیش خودش شرمنده میشه و یک جور اعتبار خودش رو از دست میده.

همیشه تا نصف راه تلاشم رو میکنم ولی وسطهاش کم میارم. انگار نگران کارهایی میشم که نمی تونم انجام بدم و هی میگم بعدا.

بیشتر از هر چیزی نیاز دارم تا ذهنم رو یکسو و یک جهت کنم.

اینا به کنار.

گاهی عین دیونه ها توی ذهنم دائم دارم با دیگران میجنگم. متنفرم از این نشخوارهای ذهنیم.

گاهی قبول کردن واقعیت خیلی سخت میشه.دارم سعی میکنم از دنیای ذهن و خیال دور بشم و نزدیکتر بشم به واقعیت زندگی.